گاه نوشت های یک "من"

آقای امیر:

در مورد این موضوع و موضوع های مشابه میشه ساعت ها حرف زد بدون اینکه طرف مقابل رو حتی یکم قانع کرد. چون همه چیز بستگی به نوع نگاه و عقیدمون داره.

من فقط یک مقدار در مورد نوع نگاه خودم توضیح میدم:

من با زخم روی دل موافقم. قبول دارم که کنار اومدن با هر زخم، به خودی خود یک عمر زمان می خواد و چه برسه به چند زخم همزمان یا پیاپی یا یک زخم کاری. ولی فکر میکنم دلی که زخمی نباشه هم قشنگ نیست! آرزوهای من دو دسته میشن: مادی و معنوی. منظور از مادی چیزهایی هستند که شاید به خاطر محدودیت جغرافیایی و مالی و ... بهشون نمی رسم. ولی آرزوهای معنوی شامل چیزهایی می شن که یا رسیدن بهشون رو بلد نیستم و نمی رسم. یا اینکه شرایط دست به دست هم میدن و من رو ناجوانمردانه از اون دور می کنن و داغش رو روی دلم میذارن. نرسیدن به آرزوهای دسته اول فقط نوعی حسرت ایجاد می کنه و نرسیدن به آرزوهای دسته دوم، انواع زخم.
حسرت ها گوشه ذهن می مونن. با قرار گرفتن در شرایط مشابه ممکنه دوباره جون بگن و اون آرزوی دیرینه رو دوباره بیدار کنن. ولی زخم ها قوی می کنن. هر زخمی من رو تبدیل به یه من دیگه می کنه. درد داره، زجر داره، از نفس افتادن داره، یه جنگ درست و حسابی درونی داره، ولی عوضش باعث می شه من همون جایی که بودم، نمونم. زخم های روی دل من بهم این اجازه رو نمی دن که بنشینم و براشون تا ابد عزاداری کنم. هلم میدن به جلو. هر زخم به صورت مجزا یه آرزوی دیگه تعریف می کنه. یه آرزوی دیگه با سرنوشتی نامعلوم که بازم می ارزه حتی به قیمت زخم شدن براشون جنگید.

اگر میگم آرزوهای نرسیده هم قشنگ هستن برای اینه که همیشه تو ذهنمون می مونن. جاودان می شن. ولی خیلی آرزوهای دیگه بودن که با رسیدن تموم شدن و کم کم هم به دست فراموشی سپرده شدن. و اینکه هر آدمی رو به راحتی میشه با نوع آرزوهاش شناخت. نرسیدن به یه آرزو، از قشنگی و ارزش واقعی اون آرزو هیچ چی کم نمی کنه...

همین... امیدوارم تونسته باشم منظورمو برسونم.

سلام

خیلی قلم خوب و روانی دارین,راستش بهتون حسودیم شد!

فقط یه پیشنهاد

یکم به نوشته هاتون قالب طنز هم بدین فوق العاده میشه

اولین باره میشنوم کسی دوست نداشته بزرگ شه!

حالا تا یه حدی!

مثلا همون 9 که شوما گفتین..

الهی.. چقد بچگانه..